In het aanschijn van de dood schreef Gustav Mahler ‘Der Abschied’, een van zijn aangrijpendste werken. Grace Ellen Barkey en Lot Lemm van Needcompany grijpen dit thema aan in de voorstelling ‘FOREVER’ die tijdens ‘steirischer herbst’ in première ging. Daarbij hebben ze de instrumenten vervangen door rinkelend porselein en bruisende lichamen met kloppende harten.

‘Das Lied von der Erde’ is de titel van de liederensymfonie van Mahler waarvan ‘Der Abschied’ de finale vormt. Zingt hier iemand die de wereld en het leven niet achter zich kan laten? Of iemand voor wie de eeuwigheid hunkerend naderbij komt? Deze vraag is ook de drijfveer voor Grace Ellen Barkey en Lot Lemm van het Belgische gezelschap Needcompany.

Mahler is in ‘FOREVER’ nog nauwelijks herkenbaar – in zijn essentie echter overal en altijd aanwezig. Zanger Maarten Seghers speelt op geniale wijze met het liederenmateriaal, dat zonder instrumentale begeleiding abstract, ja zelfs absurd klinkt. Maar precies daardoor wordt de verlorenheid van het individu in het aanschijn van de dood des te duidelijker.

Porseleinen blaadjes die als een sculpturaal bomenlandschap over de hele bühne verspreid hangen, dienen als boeiend begeleidingsinstrument. Wanneer ze door ventilatoren in beweging worden gezet, beginnen ze te rinkelen. De tederheid en de broosheid van het leven weerklinkt bij elk zuchtje wind en klimt langzaam op tot alles naar beneden dondert, zoals bevroren gebladerte tijdens een herfststorm.

Als wervelend contrapunt fungeren de beweeglijke dansers en danseressen – soms als tsjilpende vogels, dan weer als lokkende nimfen – in de eeuwige kringloop van de natuur. Toch worden zij op een of andere wijze – ondanks hun indrukwekkende kunstvaardigheid en hun in belachelijk hypervrouwelijke dessous gehulde onberispelijkheid – tot een onnodige ballast van deze productie. Of ligt de ware schoonheid van het leven net daarin, dat men de superieure schoonheid van de dood erkent – en desondanks verder kan leven?