Le Bazar du Homard, de nieuwe theatervoorstelling van Jan Lauwers en Needcompany, ging in première op het prestigieuze theaterfestival van Avignon. Beklijvend theater dat blijft fascineren, lang nadat het doek is gevallen. Het is een voorstelling die diep gaat, maar met een lichtvoetigheid waardoor de dramatiek menselijk wordt. Het is een voorstelling die troost biedt in zijn vormelijke eerbied voor schoonheid en oprechtheid. Het is een voorstelling met een grote inhoudelijke rijkdom door het terloops gebruik van beelden uit de actualiteit die zich moeiteloos mengen met de surreële zinsbegoocheling van tragische personages. In 'Le Bazar du Homard' ontwikkelt zich het verhaal van Axel, een professor in de genetica, en zijn vrouw Theresa, een moederdier. Hun zoon Jef is door een dom incident op het strand om het leven gekomen. Axel en Theresa worden elk op hun manier verteerd door verdriet. Axel besluit zich in zee te verdrinken. Als laatste avondmaal verkiest hij een kreeft. De ober die de kreeft in het restaurant 'Le Bazar du Homard' opdient, giet door zijn onhandigheid de kreeftenschotel over het witte pak van Axel. Axel ziet hoe zijn zorgvuldig voorbereide levenseinde een totale chaos wordt. Hij begint te hallucineren. De helletocht zet zich in. Het is een helletocht door een instabiele wereld die aan het begin van de 21ste eeuw in vuur en vlam staat. Salman, de eerste gekloonde mens, is de kroon op het wetenschappelijk werk van Axel. Een prachtige jongeling, de perfectie in menselijke gedaante, maar zielloos in zijn totale gebrek aan identiteit. De creatie van Salman is Axel's poging een strijd te voeren tegen de onvolmaaktheid van het bestaan, een onvolmaaktheid waarvan hij zelf het slachtoffer is. Maar in een wereld vol mensen die vele fouten begaan, blijkt het juist dat verlangen naar perfectie dat het samenleven zo onmenselijk maakt. Een scène: Axel en Theresa organiseren een avondje met vrienden. In het licht van namaak openhaardvuurtjes wordt de gezelligheid van een barbecue nagebootst. 'Je bent laat, de gasten komen zo' 'Ik heb aanmaakblokjes gekocht, anders krijg je het vuur toch niet aan' 'Ik heb een man uitgenodigd die me geholpen heeft de saucissen in mijn koffer te laden.' 'Is dat een metafoor? De saucissen in je koffer laden!' Onder het hele gesprek stroomt de eenzaamheid van een moeder en een vader die hun zoon verloren hebben, de schuldgevoelens en de wens dat alles weer wordt als voorheen. Maar niets in deze voorstelling is als voorheen. Het is een wereld waarin ieder op zijn manier het hoofd tracht te bieden aan de chaos. En ieder probeert op zijn manier van zijn levensverhaal een logisch geheel te maken. Maar iedere logica faalt. Alleen humor en af en toe een liedje zingen helpt. Aan het eind van de voorstelling zegt Theresa aan Axel: 'Waarom moeten we de mensensoort willen verbeteren?...Jij wilde perfectie. Maar perfectie is zo voorspelbaar. De perfectie is monotoon. Geen lijden, maar ook geen plezier meer. Jouw nieuwe mens, hij gaat ten onder aan de monotonie.' 'Le Bazar du Homard' is een eerbetoon aan de wankele mens in zijn zoektocht naar een beetje houvast, naar een eigen ritme. Niemand kan in de gegeven situatie een coherent verhaal vertellen, het is de muziek die nog het dichtst in de buurt komt. De zang biedt de acteurs een mogelijkheid de meerstemmigheid van het leven te vieren. De dansscènes zijn niet alleen mooi en troostend, maar tonen een vitaliteit op het scherp van de snee. Het is die vitaliteit die de voorstelling zo sterk maakt. Het is zoals in de oude volkswijsheid: met een moeilijke tocht voor de boeg trek je beter gemakkelijke schoenen aan. 'Le Bazar du Homard' is een voorstelling die uitdaagt om op meer dan één manier naar theater te kijken. Het is een hedendaags lijdensverhaal in de vorm van een musical. Er wordt gevreeën, er wordt geroepen, er wordt gehuild, er wordt opgehitst, er wordt gesust, en het is de verdienste van de acteurs dat er voortdurend een louterende lichtheid van op de achtergrond doorklinkt in deze intense tragedie. Wankel met zwier. Anna Luyten - Knack - 20 juli 2006